Poezenvriendjes

Ondertussen zijn de jongens ruim 9 maanden oud. Bijna kitten af. Maar ze stuiteren nog gezellig en speels rond. En ze kunnen het nog steeds heel goed met elkaar vinden. Kitty vond het in het begin maar zo-zo dat de broertjes kwamen. Maar ze is er nu heel vertrouwd mee, ze wast ze en wat haar heel gelukkig maakt is dat ze haar ook af en toe aflebberen. Slapen doet ze nog niet samen met de jongens maar ze eet wel mee van het zelfde bord. 
Mee naar mijn werkkamer gaan ze nog niet. Daar zijn ze nog teveel kitten voor. 
Met het groter worden passen ze niet meer met zijn drietjes op schoot. 's Avonds altijd met eentje op schoot, eentje naast mij en de ander ligt op de voetensteun van de bank onder mijn knieĆ«n. 
Maar ze brengen een hoop gezelligheid in huis.



 Senso is heel bescheiden in tegenstelling tot zijn broers. Maar eenmaal op schoot komt hij helemaal los. Zijn grootste hobby is je liefdesbeetjes geven in je handen en dan even vasthouden. Kattentandjes zijn scherp, maar als ik tegen hem zeg dat hij het zachtjes moet doen dan doet hij het ook. Apporteren is hij gek op, zeker met zijn pluchen balletje. Favoriete spelletje is het balletje op de trap of overloop gooien, hij rent er achteraan en brengt het balletje weer keurig terug voor de volgende gooi.

 Iggy, de grootste van de broerjes. Bescheidenheid is hem vreemd maar zo lief van karakter, hij kan met je handen spelen en je zal nooit een nagel voelen. Als hij op schoot wil dan komt hij, of ik met een quilt bezig ben of met mijn tablet. Hij gaat er gewoon bovenop zitten met iets van " aandacht, nu". Favoriete spelletje is verstoppertje spelen met je.

Benji, de kleinste. Het clowntje van het stel. Superlief, super aanhalig  en gedraagt zich nog steeds als een kitten van drie maanden. Als ik de kamer binnenkom ook al is het maar na een paar minuten dan begroet hij mij of ik een jaar ben weggeweest. 
Hij zit altijd in de vensterbank mij na te kijken als ik wegga en dan zie ik hem mauwen.
Favoriete bezigheid? Op mijn schoot zitten of heel dicht in mijn buurt. En voornamelijk broertjes pesten vooral als ze slapen.



 Met de hand aan een quilt werken gaat 's avonds niet lukken. Benji wil aandacht en wel meteen.

Iggy kan er niet meer bij. Dan maar dicht naast mij.

En Senso heeft een plaatsje gevonden op de voetensteun van de bank.

En dit zijn dan de nieuwe knuffels. En natuurlijk weer Birmaantjes.
 Het zijn drie broertjes en alle drie hebben ze dezelfde kleur. 
Voorlopig mogen ze nog niet mee naar mijn naaikamer, daar zijn ze nog even te klein voor.
Maar als ze wat groter zijn en wat meer zijn uitgeraasd zullen zij vast een lekker plekje vinden op mijn werktafels. 
Dit is het drietal, geboren 17  april. 

 Drie kleine monstertjes. Mijn handen vol met opvoeden. Maar het zijn snoepjes, superlief.

 De kleinste van het stel, Benji.

 Senso heeft een luidruchtige motor. Als hij spint, en dat doet hij heel snel, hoor je hem aan de andere kant van de kamer. 

Iggy werd net even wakker. Hij is goed herkenbaar, is de grootste van het stel en heeft aan een voetje maar een wit teentje. Zijn broertjes hebben langer met de voetjes in de melk gestaan, die zijn prachtig wit. Maar dat schoonheidsfoutje wordt ruimschoots goed gemaakt door zijn lief en zacht karakter. 


In maart 2018 heb ik tot mijn groot verdriet mijn lief quiltmaatje Jo-Jo in moeten laten slapen.
Al jaren had hij nierfalen en met medicijnen ging het gelukkig nog jaren goed met hem.
Maar op een gegeven moment merkte wij toch dat hij zich niet meer plezierig voelde en begonnen zijn organen meer problemen te geven.
En dan is er nog maar een ding wat je kan doen voor je poezenvriendje. Zorgen dat hij niet nog zieker gaat worden en zich gaat voelen. 
Geen gemakkelijke beslissing en het bracht een grote stilte en leegte mee op mijn naaikamer.
Jarenlang was hij mijn lief gezelschap.

Dag lieve Jo-Jo.



Meestal geniet ik onder het werken van het gezelschap van Jojo mijn Birmaantje.
Op deze stoel staat 'Love to Sew' voor Jojo had er mogen staan 'Love to Sleep'. Hij is er kampioen in.
Hij is heel rustig en komt niet aan mijn werk, dat heeft niet zijn interesse. Ook het geluid van de machine maakt hem niets uit. Jojo is een kampioen in het slapen.
Omdat er een quiltkastje is bijgekomen kan ik nu dit lockerkastje tegen mijn werktafel aan laten staan. Op deze manier wordt de werkruimte om de machine heen een stuk groter. Maar zijn stoel kan er dan niet meer bij, hij zit altijd het liefst naast me als ik aan het werk ben. Dus Jojo heeft maar besloten dat het kastje ook best lekker ligt.
Wel gezellig zo'n poezenbeest, maar soms wel een lig-in-de-weg.





Voor Jo-Jo maar zijn eigen quiltje gemaakt. De machinehoes lag natuurlijk ook wel lekker. Maar de hoes wordt daar wel sleets van want poezen die blij zijn klauwen nu eenmaal. En mijn poezenvriendje is hierop geen uitzondering. Om het over de haren die achterblijven in de hoes maar niet te hebben, je blijft stofzuigen. Voor mijn lief gezelschap maar een lekker dik katten quiltje gemaakt.

En hij ligt zoals vanouds in diepe slaap.

Maar soms is er op het lockerkastje even geen plek voor hem omdat ik daar dan de andere machine heb neergezet. Maar Jo-Jo wil altijd zo dicht mogelijk bij me liggen. Dit plekje vond hij wel een aardig alternatief.


Anders is het met deze dame gesteld, Kitty de enige dame in het kattengezelschap kwam in 2011.
Zij komt absoluut mijn kamer niet in.
Ze is gek op draadjes, spelden en naalden. Met Kitty kom ik vaak voor verrassingen te staan.
Niets is veilig voor haar pootjes en bekje.
Zo heeft ze eens terwijl ik even niet oplette de naald met rijgdraad uit mijn werk getrokken. De naald vond ze natuurlijk niet interessant maar de draad des te meer. Die is aan haar tong blijven plakken en door het likken en slikken had ze de draad met naald naar binnen gewerkt.
Vanuit een ooghoek zag ik haar bij mijn werk vandaan springen en ik miste meteen de naald.
Kitty was ondertussen aan het gillen en vloog in paniek door de kamer heen, onderwijl bloed verliezend uit haar bekje.
Ik wist meteen waar mijn naald was gebleven. Eindelijk kreeg ik haar te pakken, maar zag de naald niet in haar bekje zitten. De dierenarts gebeld die gelukkig praktijk had en Kitty met veel geworstel van haar kant  in de poezenmand gekregen en naar de dierenkliniek gereden.
Op de foto die meteen werd gemaakt was te zien dat de naald in haar maag zat en ze werd meteen geopereerd.
Die avond nadat we haar hadden opgehaald kon je merken dat ze zich niet lekker voelde en aan haar kopje kon je zien dat ze pijn had ondanks de pijnstillers die ze had gekregen.
Die nacht heb ik heel slecht geslapen, wat voelde ik me schuldig.
De volgende morgen gedroeg ze zich alsof er niets aan de hand was geweest en rende ze weer als vanouds door de huiskamer.
Het is allemaal goed afgelopen. Maar Kitty krijgt echt geen tweede kans meer om naalden te eten.
 
De bandana had ik als grapje gemaakt en voor de foto mocht ze hem even om.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Ik zou het leuk vinden als je een reactie schrijft.